Polemiki

Optymizm wymaga treningu i determinacji

Szczegóły

Utworzono: środa, 25, styczeń 2012 21:22

Opublikowano: środa, 25, styczeń 2012 21:22

Krzysztof Jasek

Jestem z założenia optymistą. Łatwo ulegam argumentom, że czarne jest białe (na odwrót oczywiście nie). Z przekonaniem i wprawą tworzę własne wersje wydarzeń i potrafię sobie wytłumaczyć, że dany postępek (mój lub kogokolwiek innego) choć z pozoru niegodziwy to jednak zastał poczyniony w wyniku dobrych przesłanek i tylko słabość ludzkiej natury spowodowała, że znowu coś poszło nie tak.

Zaczynam sobie zdawać sprawę, że to nałóg, a może nawet ułomność. Ale tak jak palacze palą bo lubią, tak i mi ciężko się takiego sposobu odbierania świata pozbyć. I analogicznie do tego przykładu - mam nadzieję, że mnie jeszcze optimicus cancer nie dopadł i mój światopogląd można jeszcze ciągle uznać za zdrowy.

Ale do rzeczy. Do tych wynurzeń sprowokował mnie Rafał Klan w tekście „Mówię: patrz trochę szerzej, patrz trochę szerzej”. Bo oto właśnie ja nie patrzę szeroko. Z tym się owszem zgadzam. Po tej lekturze powinienem popaść w depresję, która może mnie popchnąć do nieodwracalnych kroków. Pozostając nadal w swoim świecie nie mogę - zderzając się z tym tekstem - nie doznać przynajmniej jakichś potłuczeń. Z nałogu się jednak łatwo nie wychodzi i muszę wyprodukować jakąś teorię, spod ziemi wyciągnąć argumenty, by nie doznać trwałego uszczerbku na zdrowiu – by w ten sposób stawić czoła tezie, że polityka jest brudna. Tak pejoratywna ocena polityki, wraz ze świadomością, że cywilizacja nie wypracowała  lepszego sposobu na organizację życia społecznego, dociska mnie do ściany i wydaje mi się przesadnie katastroficzna.

Najpierw więc zapytam się: jak bardzo jest ona (polityka) brudna? Czy samo zajęcie się polityką powoduje, że dobry człowiek staje się mniej dobry, a jednostka o złych skłonnościach całkowicie przechodzi na mroczną stronę? Czy ta profesja z zasady powoduje staczanie się po równi pochyłej w kierunku nieprawości? Czy uprawianie polityki deprawuje, niszczy osobowość? Na te pytania być może czytelnicy odpowiedzą w komentarzach – a ja mam ten przywilej, że zrobię to pierwszy.

Uważam, że sama natura dążenia do władzy i jej sprawowania może źle wpływać na człowieka, jak wiele innych oddziaływań międzyludzkich. Ale czy jest to dobry argument, by oceniać politykę i polityków negatywnie? Podobnie więc moglibyśmy ocenić procesy wychowawcze zachodzące w rodzinie, ponieważ też mogą doprowadzić do złego ukształtowania charakteru dziecka.

Dlaczego więc tę łatkę przyklejamy łatwo polityce? Tutaj przychodzi mi z pomocą pogląd o politykach (słuszny w całej rozciągłości) prezentowany przez pewnego sympatycznego kolegę z pewnej Frakcji, z którym zbyt rzadko udaje mi się podyskutować. Otóż twierdzi on, że od polityków wymagać powinniśmy znacznie więcej niż od „szeregowych” uczestników życia społecznego. Są naszymi reprezentantami, decydują o losie wielu, stanowią prawo – powinni więc być kryształowi. Dodatkowo żyją za nasze pieniądze!

Aby więc mieć pewność, że mamy do czynienia z dobrze wybranymi reprezentantami, stawiamy ich na świeczniku. Każde ich potknięcie jest błyskawicznie zauważane, zwielokrotniane i wyolbrzymiane do granic możliwości w mediach, które w pogoni za tanią lub nieco droższą sensacją dostarczają mniej wybrednym odbiorcom wypaczony obraz zepsutych polityką polityków. Natomiast ONI są podobnymi ludźmi do nas i reprezentują nie tylko nasze wzniosłe ideały, ale również nasze słabości.

I ta konkluzja, choć może z pozoru niezbyt optymistyczna, pozwala mi nadal spokojnie zasypiać. Daje bowiem nadzieję, że jeśli uda mi się zwalczyć jakąś kolejną z wad to pewnie za kilka lat świetlnych na włożonej do urny wyborczej karcie zaznaczę z przyjemnością znak X obok nazwiska osoby, która też będzie miała jedną wadę mniej.

• « poprz.